Radio Mama: Papa's huilen ook

Radio Mama, aflevering 1: Papa's huilen ook.

Radio Mama is terug met een tweede seizoen! In deze eerste aflevering heeft Kristien, Niki Vanhamel te gast.

Met Daddycation is hij de eerste vadercoach in Vlaanderen. Ze praten over het vaderschap en over het huilen van hun kinderen én van zichzelf.

Beluister hier de podcast en neem zeker ook eens een kijkje op https://www.daddycation.be/

Uitgeschreven: Over vaderschap en de verbinding met je kind.

De podcast van Kristien Wollants heet ‘radio mama’. Met de gast die ze in deze aflevering interviewt, wordt het even ‘radio papa’.

Niki Vanhamel heeft een dochter van 4,5 jaar oud. Hij staat vanuit zijn eigen beleving even stil bij het papa-zijn. En dat was niet eenvoudig met een meisje dat niet ophield met wenen. Hij vertelt heel kwetsbaar hun verhaal en raadt verbinding aan. Met je kind, met jezelf en met andere papa’s. En mama’s natuurlijk!

Het moeilijkste voor hem was het isolement, vertelt hij. Niki bekent dat hij helemaal niet zo enthousiast was om kinderen te krijgen. Hij noemt zichzelf slordig en zeker niet sterk in planning. En toen het dan toch zover was, deed hem dat heel diep nadenken over zijn eigen handelen, zijn rol, zijn plaats in het leven. En in dat van zijn dochter.

Hij stelde vast dat hij vooral bij zichzelf antwoorden moest zoeken en vinden. Vrienden, familie, zijn eigen ouders kwamen meestal niet verder dan algemeenheden. ‘Een huilbaby kun je best laten uithuilen, dan gaat dat wel over.’ ‘Het zijn haar darmpjes, de juiste medicatie zal helpen.’ ‘Als papa moet je flink zijn, je vermannen.’

Voor Niki voldeed dat niet. Het huilen hield niet zomaar op, zuurremmers waren niet de oplossing en vooral, waarom zouden papa’s niet ook mogen huilen?

Anderhalf jaar geleden is hij gestart met zijn bedrijfje ‘Daddycoaching’. Hij biedt individuele coaching aan, trainingen in verbindend communiceren en ook vadergroepen. Hij noemt dit ‘deelcirkels’ waarbij papa’s hun verhaal delen, de twijfels, de moeilijkheden, maar ook positieve tips, antwoorden.

Als kind was Niki niet alleen veel bezig met observeren en analyseren, maar ook met conformeren. Hij besefte heel goed dat hij daardoor niet zichzelf was. En da’s nu net de eerste insteek van daddycoaching: laat vooral je kind zichzelf zijn.

En als papa kan je evengoed starten met er gewoon te zijn. Hij vertelt dat het huilen van zijn dochter minder een probleem werd door het te aanvaarden en er zeker bij te blijven. Er niet voor weglopen maar er gewoon zijn voor je kind. Het huilen had immers – dat hadden ze ondertussen ontdekt – niet zozeer te maken met haar darmpjes.

Papa’s, zo stelt Niki, starten al met een achterstand. Mama kan zich 9 maanden lang hechten aan haar kind, puur fysiek. En papa’s kunnen bijvoorbeeld ook geen borstvoeding geven. Het deed hem nadenken over zijn rol als vader.

Want ook door de omgeving wordt een papa snel gezien als de assistent. Het gaat eerst over het kind, dan over de mama en pas in laatste instantie over papa. Je moet dus zelf op zoek naar een juiste invulling van je rol. En die zoektocht begint bij jezelf. Of beter bij je kind, door de vraag te stellen: als ik kind zou zijn, hoe zou ik willen dat mijn vader met mij omgaat? Die verbinding maken start met er gewoon te zijn. Onvoorwaardelijk, kwetsbaar, open.

Vandaar ook de titel van deze podcast: papa’s huilen ook.

Het gaat dus over tranen en het toelaten dat ze vloeien. Daar is niks mis mee. Ook Kristien geeft aan dat ze het moeilijk had met het huilen van haar baby en de gekste dingen uitprobeerde. Allemaal om het te doen stoppen. Daarop zegt Niki dat het goed is om het toe te staan, maar belangrijker om samen op zoek te gaan naar wat erachter of eronder zit. Verbindende communicatie noemt hij dat, om als ouder net naar een hechtere band te streven met je kind.

We gaan meestal met onze kinderen om zoals we het zelf gezien, geleerd en ervaren hebben. Maar de tijdsgeest verandert, dus is het maar logisch dat het omgaan met onze kinderen ook evolueert. De wijze raad van onze eigen ouders en vrienden is best goed bedoeld. Maar we moeten dingen in vraag durven stellen. En zelf op zoek gaan naar de juiste antwoorden. Volg daarbij gerust je eigen buikgevoel, stelt Niki.

En dat kan mogelijk gevoed worden door de contacten die Niki aanbiedt in zijn vadergroepen. Daarin worden verhalen gedeeld en kan je vaststellen dat je zeker niet de enige bent die zoekende is.

Op die manier maak je verbinding, een belangrijk woord voor Niki. Het is immers een gezamenlijk verhaal. Onder papa’s, dat ook, maar zeker met je kind. En die verbinding moet onvoorwaardelijk zijn, waarbij je de wederzijdse verwachting loslaat.

Kristien merkt op dat mensen zeggen dat ze zelf ook wel hebben gehuild, dat ze wél zijn blijven liggen in die wieg. En dat ze nu toch ook gelukkig zijn.

Vraag is of dit echt wel zo is … Je merkt immers dat we als volwassene een bepaald gedrag vertonen als we gestrest zijn. Beginnen roken of overmatig snoepen om maar die twee voorbeelden te noemen. Dat gedrag zou je kunnen terugkoppelen naar het onderdrukken van emoties als jong kind, een gevolg van bijvoorbeeld een tutje krijgen om het huilen te stoppen.

Niki en Kristien besluiten met de vaststelling dat heel dat ‘emotioneel gedoe’ soms als ‘zweverig’ wordt afgedaan, maar dat dat totaal zo niet is. Het is zelfs heel rationeel om emoties te erkennen en kinderen die te laten ontdekken.

Ik ben boos! Maar waarom ben ik eigenlijk boos? Wat zit daar nog achter of onder? Het gaat misschien eerder om een verdriet of een frustratie. Dus dat juist kunnen benoemen is belangrijk.

Wil je hier nog meer over weten? Beluister zeker de podcast van Kristien of neem eens een kijkje op daddycation.be.